خدا در آیه ی 14 میفرماید: «إنّی أنَا الله، لا إلهَ إلاّ أنَا»؛ «بهطور یقین، من،آری من، الله هستمكه جز من معبودی نیست».«فَاعبُدنی»؛ «پس، مرا عبادتكن»؛ «وَ أقِمِ الصَّلاه لِذِكری»؛ «و نماز را برای استقرار یاد من در قلب، بهپا دار».در واقع، این آیه مقصود اصلی از تشریع نماز را نشان داده كه هدف از آن، «ذكر و یاد خدا و توجّه قلبی به او»ست نه همین اعمال بدنی، از قیام و ركوع و سجودِ خالی از توجّه دل كه ما انجام میدهیم و غالباً هم نتیجهای نمیگیریم و اَحیاناً اینشبهه نیز در فكرمان پیدا میشودكه پس،كجاستآنآثار نماز با آنهمهعظَمت، در زندگی ما؟! و هیچ، به فكرمان هم نمیرسدكهآخِر،آنكسكه دستور نماز داده،گفتهاست: «أقِمِ الصَّلاه لِذِكری»؛آننمازی نماز استكه مولّد ذكر من باشد و یاد مرا در دلها زندهكند و نمازگزار خود را در حضور من ببیند و مرا حاضر و ناظر بر افكار و اعمال خود بداند.

ادامه مطلب